Lubecki (Drucki-Lubecki) Konstanty (1893–1939), pułkownik dyplomowany W. P. Ur. 13 III w majątku Porochońsk-Pińsk; syn Hieronima i Marii z Goetzendorf-Grabowskich. Ukończył Liceum Aleksandrowskie w Petersburgu. Od lipca 1914 służył w gwardyjskiej artylerii konnej. Po ukończeniu Mikołajewskiej Szkoły Jazdy w Piotrogrodzie i awansie na podporucznika przesłużył rok 1915 w 17 p. dragonów, skąd w grudniu t. r. w stopniu porucznika przeniesiony został do 12 p. huzarów, gdzie pozostał do maja 1917. Do Wojska Polskiego przyjęty 28 XII 1918 w stopniu rotmistrza, od stycznia 1919 dowodził czasowo 13 p. ułanów. Na froncie wschodnim walczył jako dowódca szwadronu (od czerwca 1919). Zweryfikowany w stopniu rotmistrza (kwiecień 1920), objął stanowisko zastępcy dowódcy 13 p. ułanów, a w marcu 1922 przeszedł na stanowisko oficera sztabowego 23 p. ułanów. Po awansowaniu w t. r. do stopnia majora (ze starszeństwem od 1 VI 1919) został pierwszym zastępcą dowódcy 23 p. ułanów. W listopadzie t. r. objął funkcję zastępcy dowódcy pułku do spraw szkolenia. W październiku 1923 skierowany został do Wyższej Szkoły Wojennej; po ukończeniu tejże (październik 1925) został dyrektorem nauk w Oficerskiej Szkole Kawalerii w Grudziądzu. Od kwietnia 1926 przeszedł do kadry oficerów kawalerii przy Departamencie Kawalerii Min. Spraw Wojsk.; już w styczniu 1927 jako podpułkownik został dyrektorem nauk w Obozie Szkolnym Kawalerii. W listopadzie 1928 objął stanowisko zastępcy dowódcy 13 p. ułanów, a w kwietniu 1929 dowódcy 2 p. szwoleżerów. Awansowany w styczniu 1932 do stopnia pułkownika, przeszedł w kwietniu t. r. do Wyższej Szkoły Wojennej jako kierownik przedmiotu (taktyka kawalerii).
We wrześniu 1939 dowodził Wileńską Brygadą Kawalerii, wchodzącą w skład Armii «Prusy». Walczyła ona do 8 IX na lewym brzegu Wisły w rejonie Piotrków–Opoczno–Kozienice, następnie przeszła do obrony przedmieścia, aby umożliwić odwrót dywizjom piechoty (do 9/10 IX). Pod naporem przeważających sił nieprzyjaciela oddziały brygady rozpoczęły nieco wcześniej przeprawę, która, prowadzona w sposób niezorganizowany, spowodowała znaczne straty w ludziach i sprzęcie, a dowódca utracił z nią kontakt oraz kontrolę. Resztki tej brygady z dowódcą weszły następnie w skład kombinowanej brygady kawalerii płka Adama Zakrzewskiego (między 12–14 IX). W następnych dniach przesunęła się ona w rejon lasów Kraczów. Po 17 IX jednostki tej kombinowanej brygady dostały się, przez Majdan Ruszkowski–Suchowolę–Kaczorki, w okolice Stanisławowa, z zamiarem przedostania się do Rumunii. Dn. 26 IX 1939 resztki Wileńskiej Brygady Kawalerii zetknęły się z oddziałami radzieckimi pod miejscowością Leszczesne, gdzie L. odniósł ciężką ranę i dostał się do niewoli. Został następnie odbity; dalsze jego losy nie są znane. Odznaczony był Krzyżem Virtuti Militari kl. V, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi oraz medalami pamiątkowymi krajowymi i zagranicznymi.
Od 10 IX 1924 L. był żonaty z Marią Antoniną Krasińską. Miał dwie córki: Teresę (ur. 1925) i Elżbietę (ur. 1929).
Lista starszeństwa oficerów zawodowych, W. 1922 s. 157, Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej, W. 1969; Głowacki L., Sikorski A., Kampania wrześniowa na Lubelszczyźnie w 1939 roku, L. 1966 I–II; Mitkiewicz L., Kawaleria samodzielna R. P. w wojnie 1939 r., Toronto 1964; Załuski Z., Rzecz o mitach i mistyfikacjach, „Wojsko Lud.” 1959 nr 9 s. 16; – PSZ, I; Romeyko M., Przed i po Maju, W. 1967 II; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969 (fot. przy s. 200, W. Chocianowicz); Zakrzewski A., Wspomnienia. Wrzesień 1939, W. 1959 s. 186, 188, 217, 235; – Centr. Arch. Wojsk: Akta personalne t. 1925.
Bolesław Woszczyński